445. Het allerbeste trauma in de wereld

‘Wat kost dat, papa, een trauma?’
‘Het is een beetje afhankelijk van waar je het koopt, jongen, en wat voor soort trauma je precies wil. Er zijn grote en kleine trauma’s.’
‘Zijn kleine trauma’s nog wel trauma’s?’
‘Ja hoor, alleen kleiner dan de grote. Ze vallen iets minder op, maar ze zijn er wel degelijk.’
‘Want als het is van willen maar niet kunnen, dan hoef ik het niet. Ik wil met mijn trauma wel een beetje serieus worden genomen. Ik wil geen trauma waar iedereen me achter mijn rug mee uitlacht. En ik hoef al zeker geen trauma dat iemand anders al heeft. Eenheidsworst, dat is echt niks voor mij. Ik wil alleen het allerbeste trauma, precies op mijn maat gemaakt.’
‘Op maat gemaakt? Geen confectie? Dat zijn wel de duurdere trauma’s. En je vindt ze lang niet overal.’
‘Dat is toch niet erg. Dat verdien ik wel.’
‘Ja, dat kan jij wel vinden, maar jij bent niet degene die in de winkel zijn bankkaart moet bovenhalen.’
‘Ik moet al in de winkel samen met de verkoper mijn trauma uitkiezen of samenstellen of hoe dat ook in zijn werk gaat en dan zou ik ook nog eens moeten betalen? Meen je dat nu serieus? Ik moet toch niet alles doen. En trouwens, je gaat toch niet op een cent meer of minder kijken voor een goed trauma voor je zoon?’
‘Jongen, ik verdien nu ook weer niet zoveel dat we ons het allerbeste trauma in de wereld kunnen veroorloven.’
‘Het allerbeste trauma in de wereld. Klinkt goed.’
‘Ja, maar betaalbaar is het niet.’
‘Ach, wees eens wat inventief. Koop dat allerbeste trauma in de solden of tik het ergens tweedehands op de kop. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn.’
‘Die dingen staan nooit in solden, vrees ik, en wie er ooit één gekocht heeft, doet die ook nooit meer van de hand.’
‘Stelen.’
‘Stelen?’
‘Stelen, ja.’
‘Winkels die trauma’s verkopen zijn supergoed beveiligd. Daar is geen beginnen aan.’
‘Dan moet je het maar stelen van iemand die er net een gekocht heeft. Als die naar zijn auto op de parking gaat of zo. Of je volgt de koper tot bij hem thuis en vlak voordat hij de sleutel in de voordeur steekt, sla je toe en ontfutsel je hem het trauma. Hoe simpel kan het zijn?’
‘Denk jij nu nog altijd dat alles kinderspel is?’
‘Ik hoor het al, dat wordt ook niks. Nooit maar dan ook nooit heb jij zin in avontuur.’
‘Dat is niet helemaal…’
‘Het is al goed, ik zal het dan maar doen zonder trauma.’
‘Dat lijkt me heel verstandig. En het goedkoopste.’
‘Goedkoop, ja. En reken maar dat iedereen me voortaan in mijn gezicht zal uitlachen omdat ik geen trauma heb, zelfs geen kleintje.’