Beweging #49

Al een aantal dagen voer je korte gesprekken. Eenlettergreepgesprekken. Op papier. Gesprekken, zeg je. Is het theater? Is het proza? Of valt er net zo goed het etiket poëzie op te kleven? Hokjes, je moffelt jezelf er niet graag in. Anderen moeten dat maar doen. Mochten ze daar de drang toe voelen. En, mocht je de gesprekken ooit een schop onder de kont uitdelen. Tot dusver krijgt niemand ze onder ogen. Ook niet de gesprekspartner uit je gedachten. Soms ben je de één. Soms de ander. Soms ben je beide personages. Maar eigenlijk ben je nooit één van hen. Want je blijft erbij, bij wat je ooit in een interview zei: Alle feit is fictie, en alle fictie is feit.