Beweging #102

Heerlijk. Treinrit. Leestijd. Ruimschoots een uur heb je. En weg ben je. Weg is de wereld. Tot een stem je uit de Zweedse sneeuw haalt. Vervoersbewijs! Vervoersbewijs? Oh ja. Op zoek naar je portefeuille, daar het bewijs uit opdiepen, het open plooien, het tonen, het na een knikje dichtvouwen, weer in de portefeuille stoppen en die in de binnenzak van je jas, die binnenzak dichtritsen. Dan de sneeuw weer in. Waar waren je voetsporen ook alweer? En weer verdwaal je. Tot er weer: vervoersbewijs! Heb ik al getoond, wil je zeggen:, maar het is een andere conducteur. Heel de mikmak opnieuw. Deze wil zelfs knippen. Extra tijdsverlies. Nog meer verlies tijdens je overstap, een ritje van iets meer dan vijf minuten. Wat is dat vandaag? Op de pakweg laatste tien treinritten lieten ze je met rust. Klasse. Kunnen we voortaan afspreken, heren en dames van de spoorwegen, dat wanneer u iemand in een boek verdiept ziet, u er voetstoots van mag uitgaan dat de lezer in kwestie een vervoersbewijs heeft? Doorgaans zijn lezers wel te vertrouwen. Laat lezers lezen. Slapende honden maakt u toch ook niet wakker?

Advertentie