Een uur op de fiets. Het gebeurt wel vaker dat de ideeën dan opborrelen. Tegenwoordig vooral ideeën voor scènes. Handig. Eens thuis hoef je maar aan je computer te schuiven en de scène uit te schrijven. Zonder je daarbij al al te veel om stijl te bekommeren. Vandaag is anders. Vandaag kan het niet, mag het niet. Vandaag heb je de hele dag andere dingen te doen, voorbereidingen te treffen. Bovendien is wat er tijdens het fietsen in je hoofd opborrelt hoegenaamd geen scène. Het is een zinnetje, dan nog een, en als je thuiskomt zijn de zinnetjes al met zijn drieën. De zinnetjes staan helemaal los van alle andere scènes waarin je stilaan een groter geheel ziet. Deze zinnetjes vertellen een heel ander verhaal. Kan je niks mee. Maar het is sterker dan jezelf. Je schuift aan je computer. De eerste drie zinnetjes staan er snel. Daarna dikt de openingsscène van dit nieuwe verhaal bijzonder traag aan. Vrolijk word je er niet van. Wanneer je er uiteindelijk mee ophoudt, schrik je van het uur. Met een boodschappenlijstje snel je de deur uit. Dat boodschappen doen, duurt weer eens minder lang dan het aanschuiven aan de kassa. Blijkbaar behoor je dan de smartphone boven te halen. Dat doe je niet. Jij denkt aan je personage. Aan die arme, arme man.
david troch 