Een voettocht. Een trein. Een overstap. Een trein. Een bus. Een voettocht. Twee uur ben je onderweg. Toch is het niet allemaal leestijd. In de bus laat je Stephen King zitten waar ie zit. Ook tijdens beide voettochten heb je hem niet in handen. Het gebeurt wel eens, dat je zo opgeslokt raakt door een verhaal dat je het boek niet dichtklapt voor je uit de trein stapt, maar dat je blijft lezen tot je op je bestemming bent. Nog nooit botste je tegen iets of iemand op. Mensen stappen opzij voor rare snuiters als jij. En de lantaarnpalen doen blijkbaar net hetzelfde. Nu kunnen ze blijven staan waar ze staan. Zoals ze ook geen duimbreed wijken voor zij die met hun blik aan het telefoonscherm kleven. Dat jouw blik op straat en in de bus niet aan King kleeft, betekent niet dat de eerste kennismaking met de auteur je niet boeit. Je hoofd blijkt nood te hebben aan vliegtuigstand. De eindhalte van de eerste trein was de luchthaven. Het is jaren geleden dat je vloog, maar wat als je nu eens was blijven zitten en de eerste de beste vlucht had genomen, wie had je dan een ouderwetse postkaart gestuurd?
david troch 