Straks tafeltennissen. Dat zeg je aan de ontbijttafel. Wanneer je de zonnen naar school hebt gebracht, vind je thuis op je telefoon een bericht van de tafeltennispartner. Staking in de sporthal. Dan maar een koffiepartijtje. Wanneer je naar de koffiebar wandelt, lijkt die zeurderige voetzool te willen zeggen: godzijdank geen tafeltennis. Op het terras vertel je de tafeltennispartner over je voet. En dat je bewust tot na de stadsloop hebt gewacht om in je oude boeken over hardlopen op te zoeken wat het zou kunnen zijn. Als het is wat je denkt dat het is, dan raden de boeken je aan twaalf weken rust in acht te nemen. Maar dat ga jij natuurlijk niet doen, zegt de tafeltennispartner. Een monkellach is je antwoord. Bij wijze van doekje voor het bloeden diept de tafeltennispartner een pakje postkaarten op met quotes uit zijn podcast. (Drie boeken. Niet: Drie tafeltennisballetjes.) Eén van de quotes is van Herr Seele: Mijn leven bestaat uit het kopen van boeken. Misschien moet je maar eens nieuwe boeken over hardlopen aanschaffen. Boeken die de oude wijsheden weerleggen. Boeken die woorden als rust en twaalf weken niet in één adem noemen.
david troch 