Papa leest voor. Zijn zonen zitten klaar. Ze hebben er zin in. Op die drie zinnen stoot je in het leeswerkschrift van de jongste zon. Luidop lees je ze voor. Dan begin je aan de rest van de bladzijde. De oudste onderbreekt je. Staat het er echt of verzin je het ter plekke? Je toont hem dat het er echt zo staat. Nee, zo snel verzin jij geen stevig samenhangend verhaal bij elkaar. Het is zoals bij hun puzzel, het duurt even voor elk stukje past. Wil je nog wat voorlezen? Je neemt De Grote Vriendelijke Reus van Roald Dahl er bij. Daar ga je helemaal in op. Na elke twee bladzijden pauzeer je en toon je de prenten van Quentin Blake op die pagina’s. Dan draaien zij een tel het hoofd om vervolgens op zoek te gaan naar het juiste plekje voor het volgende puzzelstukje. Wanneer je na een hoofdstuk het boek dichtklapt, vinden ze dat maar niks. Wat hen betreft, mag jij helemaal geen slokje water.
david troch 