Auteursarchief: davidtroch

Je zal je huid duur verkopen. Terecht. Op de hele wereld is er geen huid zoals de jouwe te vinden. Uniek, dat woord past er het beste bij. Het is vanzelfsprekend dat je een koper zal vinden die er miljoenen … Lees verder →

Je speelt het spel vuil. Dat anderen voor de gelegenheid hun beste pak uit de kleerkast halen, is hun zaak. Het is naïef van hen te denken dat ze smetteloos huiswaarts zullen keren. Je hebt eigenhandig modder gemaakt. Aarde. Water. … Lees verder →

Zodra de kinderen in bed liggen, sprint je naar beneden, naar buiten, naar de schommel. Je gooit je kont op de houten plank, grijpt de koorden stevig beet en beweegt je benen heen en weer. Binnen de kortste keren zwier … Lees verder →

Je denkt in hokjes. Die heb je eigenhandig in elkaar getimmerd. Dat ging niet zonder slag of stoot. Het schoot pas enigszins op van zodra je begreep dat je de bijgeleverde handleiding de hele tijd ondersteboven had vastgehouden. Het ene … Lees verder →

‘Waar kijk je naar?’ vraagt je zoon wanneer hij naast je aan het keukenraam komt staan. Je zwijgt, wijst naar de vliegtuigstrepen en de plukjes wolk aan de hemel die rood kleuren door de opgaande zon. Je zou het geen … Lees verder →

Een man op een bank in een park. Hij draagt twee verschillende schoenen. De ene donkerzwart, de andere enkele tinten lichter en duidelijk nieuwer. Als je beter kijkt, merk je dat het twee linkerschoenen zijn. Begrijpelijk dat de man er … Lees verder →