Categorie archief: proza

Wacht niet, nu één maand gratis. Strava tracht je de straat op te lokken. Strava weet: het is zondag, zijn zonnen zijn er niet, dan gaat hij in de ochtend altijd lekker lang rennen. Eén uur, twee uur, soms langer. … Lees verder →

Papa! De oudste zon. Onmiskenbaar zijn stem. Je springt uit bed. Wacht. Momentje. De zonnen zijn er niet. Toch? Je gaat de kamer uit, hun kamer in. Zie je wel, een leeg stapelbed. Nou ja, op elke matras een berg … Lees verder →

Nee, je wil niet op de foto. Ook niet als er wordt aangedrongen. Zeker niet als er wordt aangedrongen. Bovendien ben je helemaal niet waar je bent, niet echt, niet heus, dus kan je ook niet op de foto. En … Lees verder →

Soms is de ene dag quasi een exacte doorslag van de andere dag. Zo zou je op beide dagen onderweg van punt a naar punt b weleens vier kennissen kunnen tegenkomen. Die kennissen hoeven op de beide dagen niet noodzakelijk … Lees verder →

Papa leest voor. Zijn zonen zitten klaar. Ze hebben er zin in. Op die drie zinnen stoot je in het leeswerkschrift van de jongste zon. Luidop lees je ze voor. Dan begin je aan de rest van de bladzijde. De … Lees verder →

Lekker vroeg uit de veren. Extra schrijftijd na het ontbijt. Nog voor je de broodtrommel opent, valt het je in dat er geen brood meer is. Geen zin in granola. Dan maar naar de bakker. Vaarwel extra tijd. Onderweg merk … Lees verder →

Straks tafeltennissen. Dat zeg je aan de ontbijttafel. Wanneer je de zonnen naar school hebt gebracht, vind je thuis op je telefoon een bericht van de tafeltennispartner. Staking in de sporthal. Dan maar een koffiepartijtje. Wanneer je naar de koffiebar … Lees verder →

Een eerste bescheiden loopje vanaf de nieuwe plek. Dat noteerde je begin oktober. En je voegde er een eerste voorzichtige doel aan toe: op mijn vijfenveertigste tien kilometer in minder dan vijfenveertig minuten afhaspelen. Dat voorzichtige doel schoof je opzij … Lees verder →

De derde uitvaart in goed anderhalve maand. Nu moet je zelf naar voren. Niet met een eigen tekst. De woorden zijn van je vader. Samen met je moeder heeft hij een intense week achter de rug. Er moest een begrafenis … Lees verder →

Een voettocht. Een trein. Een overstap. Een trein. Een bus. Een voettocht. Twee uur ben je onderweg. Toch is het niet allemaal leestijd. In de bus laat je Stephen King zitten waar ie zit. Ook tijdens beide voettochten heb je … Lees verder →