Categorie archief: proza

Zodra de kinderen in bed liggen, sprint je naar beneden, naar buiten, naar de schommel. Je gooit je kont op de houten plank, grijpt de koorden stevig beet en beweegt je benen heen en weer. Binnen de kortste keren zwier … Lees verder →

Je denkt in hokjes. Die heb je eigenhandig in elkaar getimmerd. Dat ging niet zonder slag of stoot. Het schoot pas enigszins op van zodra je begreep dat je de bijgeleverde handleiding de hele tijd ondersteboven had vastgehouden. Het ene … Lees verder →

‘Waar kijk je naar?’ vraagt je zoon wanneer hij naast je aan het keukenraam komt staan. Je zwijgt, wijst naar de vliegtuigstrepen en de plukjes wolk aan de hemel die rood kleuren door de opgaande zon. Je zou het geen … Lees verder →

Een man op een bank in een park. Hij draagt twee verschillende schoenen. De ene donkerzwart, de andere enkele tinten lichter en duidelijk nieuwer. Als je beter kijkt, merk je dat het twee linkerschoenen zijn. Begrijpelijk dat de man er … Lees verder →

Je zwaait de deur van de bakkerij open. Je kan er nog net bij. Op zondagochtend is het altijd extra druk. ‘Wat een toeval,’ zeg je tegen je twee buurmannen die vlak voor je in de wachtrij staan. De mannen … Lees verder →

Een oksel in je neus, de zoveelste por in je zij. Is dit misschien een wereldrecordpoging ‘prop zoveel mogelijk mensen in een zo klein mogelijke ruimte’? De volgende keer neem je de auto weer. Geen denken aan dat je ooit … Lees verder →