Categorie archief: stadsdichter Gent

Weer is de stad de stad niet meer. Gesloten restaurants. Gesloten cafés. Dat velen het sociale contact bij pot en pint missen, heb ik trachten te vatten in een eenlettergreepgedicht. Als voormalig stadsdichter vatte ik het plan op om er … Lees verder →

rijdt vandaag niet. de robotstem deelt het overal losjes mee. ze toont niets van ongeloof, mist de krop in de keel. waar is de vaderlijke stem die trilt, meeleeft, ons tegen zijn warmte aandrukt en zegt dat het goed komt. … Lees verder →

de leegte heeft er schoon genoeg van. stram van het lange liggen kruipt ze onder het tapijt uit. moeizaam komt ze overeind, slaat lagen stof van zich af, stelt scherp. de leegte moet het huis uit. ze morrelt aan de … Lees verder →

ziehier, de druppel. in de druppel balt ons bestaan zich samen. dan hangt hij hoog, dan laag in de lucht de zwaartekracht te jennen. het is moeilijk te zien wat er in de druppel omgaat, ook als we hem met … Lees verder →

buffalo, buffalo, riepen we naar iedereen van wie we vonden dat we ze de huid vol konden schelden. het waren niet alleen de schoenen en de jas waarmee ze zich de speelplaats op waagden, het was dat vreselijke gedonder waarmee … Lees verder →

dat bulderen, dat denderen, dat daveren op grondvesten. de sloophamer ligt altijd wel ergens klaar om verleden tot puin te slaan. de dreun zingt nog na of daar rijst uit het stof dwangmatig iets hedendaags. het oude stemt ontevreden, moet … Lees verder →