Dag Amélie,
De collectie Nothombs staat al jaren stil op zeven. Heb je zelf een klein aandeel in.
Als redacteur van het literaire tijdschrift Kluger Hans schoof ik je ooit via via vragen toe. Het was maanden wachten op antwoord. Meer dan een Oui en een Non wist ik je niet te ontlokken. Konden we niks mee. Geen Nothomb in Kluger Hans, noch middels een interview, noch middels een verhaal. Dat was een vertaler op het spoor. Bij nader inzien zag ze ervan af om er tijd en werk in te stoppen. Ze vond het verhaal ondermaats.
Het zou mijn mening over je romans allemaal niet mogen beïnvloeden, maar blijkbaar deed het dat toch. In ieder geval moet iets de uitbreiding van de collectie een halt hebben toegeroepen.
Voor ik onlangs naar Parijs trok, gaf ik je nog eens een kans. In de plaatselijke bibliotheek liep ik de ruggen af, speurend naar Franse auteurs. Goed, al bivakkeer je al eens in de schaduw van de Eiffeltoren of de Notre Dame of weet ik veel waar, een volbloed Française ben je niet. Desondanks mocht Bloedlijn mee.
Aardig, daar niet van, het las als vanouds lekker weg, maar het zal me niet aansporen om de collectie Nothomb nieuw leven in te blazen. Kneep het vuurpeloton in de beginzin mijn leesplezier al meteen dood? Peut-être. Nog niet zo gek lang geleden zwom ik door Honderd jaar eenzaamheid. Je deed me meteen naar dat meesterwerk van Gabriel Marcia Marquez terugverlangen. Raakte ik dat verlangen kwijt? Désolée.
Doch, niet getreurd, de zeven Nothombs in mijn collectie koester ik.
goede groet, David
david troch 