Beweging #504

Dag Philippe,

Dus jij houdt ervan om naar de strot te grijpen? 

Eerder deed je dat met Het kleine meisje van meneer Linh. Iets meer dan anderhalf jaar geleden plukte ik het uit zo’n boekenruilkastje. Wat een overrompelende kennismaking met je werk. Ook nu weer kruiste je per toeval mijn pad. 

Nog maar net had ik in de rij gestaan voor Shakespeare and Company. Daar plukte ik twee dichtbundels uit het rek. Buiten twijfelde ik. Ging het ja dan nee per metro naar het derde museum van de dag? Het regende niet. Plus, zo vaak ben ik nu ook weer niet in Parijs. Dan toch maar wandelen. 

En zo gebeurde het, zo kwam ik in een winkelwandelstraat voorbij een handel, met op het gelijkvloers langspeelplaten en cd’s, met in de kelder de literatuur. Werk in het Engels, het Duits en het Japans had elk een rek. In een smal rek stond een mengelmoes aan talen zij aan zij. Zowaar ook enkele werken in het Nederlands. Voor een prikje. Toch pikte ik enkel Zonder mij eruit. Ondanks de erg banale beginzin: Ik open mijn ogen. 

Tja. Bij nader inzien is die van Het kleine meisje al bij al ook niet zo bijzonder: Een oude man staat op het achterdek van een boot. 

Feiten. Gortdroge feiten. Het is wat er meteen na komt. Die eerste alinea in Het kleine meisje. Die gecursiveerde alinea in Zonder mij. Knal. Bam. 

Toen je me naar de strot greep, was ik alweer op Belgisch grondgebied, al bevond ik me in de trein op weg naar Gent nog met een half been en een tollend hoofd in Parijs. Door je boek wou ik de machinist aanmanen rechtsomkeer te maken. Om even te vertoeven op de plekken waar jij je hoofdpersonage dropt. Toch die buiten het ziekenhuis. Want, ik hoop nooit maar dan ook nooit een telefoontje te ontvangen dat me in een biechthok doet belanden. 

goede groet, David