Brief aan Wim Wouters

Dag Wim,

Vreemd hoe een alledaags woord als dag plots iets definitiefs, iets onomkeerbaars krijgt. Vorige week las ik over je overlijden. Al raakten onze levens elkaar maar zijdelings, toch laat je dood me maar niet los. Misschien door dat getal tussen haakjes in het krantenartikel dat ook mijn leeftijd is. Het drukt mijn neus extra hard op onze tijdelijkheid. Gek is dat, want de voorbije maanden diende ik wel vaker bij de dood stil te staan. De grootmoeder van mijn vrouw, een dichter, een buurman. Enzovoort. En jij dus. 

We volgden tegelijkertijd dezelfde opleiding aan de hogeschool, in verschillende klassen. Ik wil graag geloven dat we elkaar weleens in de gangen hebben gesproken waar ik onlangs als kersvers docent creatief schrijven voor het eerst weer rondliep. Maar echt herinneren doe ik me dat niet. 

Op de foto die onderaan het artikel op de website van MNM over je overlijden staat, lig je gemoedelijk in het gras, je handen onder het hoofd, de ogen gesloten. En er staat een bril op je neus, die droeg je toentertijd nog niet, meen ik. Maar het meest valt me je korte coupe op. Ik herinner me je met een weelderigere haardos. Niet zo weelderig als de mijne, nee. Ik heb al vijfentwintig jaar een coronakapsel. 

Ik kan me inbeelden dat die dekselse hersentumor van je meer deed dan de schaar in jouw kapsel zetten. Zeventien jaar lang vocht je tegen kanker, las ik. Dat is verrekt lang. Dat vinden ook je collega’s die in hun tekst een mooi beeld van je schetsen. Een grappig beeld ook. De tumor in je hoofd en alles wat daarna blijkt te zijn gekomen, noemde je bollekes en die gaf je stuk voor stuk een naam. Kijk, je zal het me vast vergeven dat me dat doet glimlachen. Net als je fratsen op de redactievloer. 

Ja, ik las ook over je carrière bij de radio. Al was je een van mijn contacten op LinkedIn, ik moet met scha en schande bekennen dat het mij totaal is ontgaan hoe het jou na onze studententijd is vergaan. Ik sluit niet uit dat wanneer ik bij mijn ouders langsliep ik op Radio Donna al eens je stem herkende. Zelf is het nooit mijn zender geweest. Ook MNM niet. Sorry. 

Toch betrap ik mezelf er nu al enkele dagen op dat ik je stem weer voor de geest probeer te halen. Op het gevaar af dat mijn vermaledijde geheugen me nu wel erg in de steek laat, maar dat geheugen van me fluistert me in dat jij al op de schoolradio je stekje had. Hier zit ik nu, niet ’s ochtends in mijn schrijfhol, maar tijdens de middag, in de schoolkantine, bij het legen van mijn boterhamdoos naar je aankondiging van de volgende plaat te luisteren. Dag, Wim. 

goede groet, David

Show

Je steelt de show. Op de zwarte markt zal je daar een aardige duit aan verdienen. Als kleptomaan ken je de marktwaarde van de dingen. Tegenwoordig raak je zilverwerk, sierraden en elektronica nog nauwelijks aan de straatstenen kwijt. Met shows is dat andere koek. Die zijn gegeerd. De mensheid blijkt een grote nood aan vermaak te hebben. Tijd om zelf voor een show onderuit te zakken, is er niet. De vraag is enorm. Je hebt de handen meer dan vol om het aanbod bij te benen. In de goede oude tijd van zilverwerk was er je tenminste nog vakantie gegund.

goed volk

Weer is de stad de stad niet meer. Gesloten restaurants. Gesloten cafés. Dat velen het sociale contact bij pot en pint missen, heb ik trachten te vatten in een eenlettergreepgedicht. Als voormalig stadsdichter vatte ik het plan op om er de Gentse horeca een hart mee onder de riem te steken. En voor ik het wist, kreeg ik talloze enthousiaste reacties van café-uitbaters en restauranthouders, schone Gentenaars en tekenaars. Sinds vanmiddag prijkt het gedicht, vergezeld van illustraties, al op de ruit van tientallen horecazaken. En de komende dagen volgen er nog. Horeca-uitbaters die dat willen, mogen altijd contact met me opnemen. 

Dit zijn de twee versies van het gedicht (eentje voor cafés, eentje voor restaurants) dat allebei uit uitsluitend eenlettergrepige woorden bestaat: 

het beest

Kan een #eenlettergreepgedicht een #haiku zijn? Natuurlijk. En omdat eentje geentje is, schreef ik er meteen negentien. Een reeks van negentien haiku’s, dat zal in deze tijden vast geen toeval zijn. 


het beest

het beest zie je niet.
denk je dat het er niet is,
heeft het je al beet.

wind tikt op de deur,
maar je geeft niet thuis. het raam
raak je niet eens aan.

het beest gaat zijn gang.
zo snel het in je lijf zit,
zo traag wil het weg.

zeep voelt toch zo zacht.
streel eens de huid van je hand.
ook wat zacht is bijt.

het beest krult zich op,
rust eerst goed uit, houdt dan huis.
je bent al van slag.

het beest veegt de vloer
met je aan, sprint door het huis.
stof springt in het rond.

je veegt een web weg.
was het beest maar als de spin
die je geen kans gunt.

het beest grijnst en lacht
met je. het plaagt en pest je.
je bent als de dood.

het beest weet heel goed
waar je woont. geef het zijn tijd,
het komt naar je toe.

het beest reist flink rond.
er is een stad in een land
dat je graag wou zien.

je snakt naar een bos,
streelt speels de eik van de kast,
zwemt weg in de krant.

het beest is je vriend
niet. het beest moet je met hand
en tand te lijf gaan.

de dag valt in huis.
je kijkt naar de zon en niest.
zo schel klinkt dus angst.

de dauw brengt niets nieuws,
slechts wit gras. hoe je ook tuurt
de muur blijft de muur.

een schelp aan je oor.
de zon werpt zich in de zee,
een kwal kust je teen.

de vaas mist de tulp. 
geen geur dringt je neus nog in.
kleur trekt uit het huis.

als het beest niet wint
en je weer het huis uit mag,
wat wil je eerst doen?

wat als het beest wint.
voor wie lag er op je mond
een zoen of twaalf klaar?

een tulp velt geen eik.
een bloem in strijd met een boom.
dit beest spant de kroon.

jan

Met cultuur in de portefeuille zal kersvers Vlaams minister-president Jan Jambon het gedicht De pruimenboom van Hiëronymus van Alphen uit 1779 wel kennen. Toen Jambon vrijdag in het parlement weigerde om de begrotingscijfers te geven, flitste de wereldberoemde eerste zin door mijn hoofd: Jantje zag eens pruimen hangen, / O! als eieren zo groot. Die nacht schreef ik dit #eenlettergreepgedicht:


jan


weet u wat daar hangt, jan?
daar, die vrucht, aan die tak, in die boom.

dat paars ding, vraagt u wat sip.

ja, het heeft niet de kleur
waar u het meest dol op bent,
meen ik, een mix van rood en blauw.

en ei zo na zo groot als een ei, zegt u.

ja, jan,
dat is de vrucht waar ik op doel.

die heet dus pruim.
een pruim smaakt zoet, soms zuur.
het hangt wat af van de soort die u plukt.

ja, het mag,
schud maar aan de boom, neem maar uw hoed
en prop die maar vol tot aan de rand.

nee,
vind het maar niet al te erg
als er in uw draf op weg naar huis
al eens een pruim uit uw hoed valt.

dat deert niet.
er is pruim zat, wel een berg hoog.

met een berg als dat is het echt van geen tel
als er plots een pruim of tien niet meer in uw hoed zit.

geen mens die dat ziet.

ja, brengt u er maar eens een naar uw mond,
neemt u maar een hap zo groot als u wenst.

smult u maar.

maar past u wel op voor het sap,
een pruim drupt wel eens dat het geen naam heeft.

ach, daar zit het al,
op de boord van uw hemd.
ach nee, en nu ook op uw broek.

jan, toch.
dat wordt een vlek die er slecht uit wast.

maalt u er maar niet om,
dat dit pak een pak om weg te doen wordt.
in uw kast hangt er vast meer dan een.

nu uw pak toch om zeep is,
maakt het niet meer uit
hoe vuil u zich maakt.

toe jan,
leeft u zich nu maar eens uit.

neem een pruim,
snij de pruim in een helft of twee,
haal de pit er in een haal uit

en gooi de pit weg,
daar bent u niets mee.

maakt u er zo jam van,
van de berg die voor u ligt.

ik hoop dat het u smaakt.

eet u zich de buik maar rond, jan,
eet u zich de buik maar rond.

Verjaardagsmarathon

Gisterenavond joeg ik er nog snel even een halve marathon door. Op zondag 28 juli wordt dat een hele. Die dag word ik 42. Een half leven geleden was ik erg actief bij Sporters voor Artsen Zonder Grenzen. Ik bouwde de eerste website, deed de eindredactie op de teksten voor het ledenblad en deed er dan maar gelijk de lay-out van, nam her en der in het land deel aan wedstrijden… Uit nostalgie loop ik straks mijn marathon voor Artsen Zonder Grenzen. Wie dat wil, kan hier een gift doen. Nog nooit heb ik zo naar een verjaardag toegeleefd.

Schrijven in Brugge

Schrijf je? Wil je jezelf weleens langdurig in een literatuurbad onderdompelen? Bijvoorbeeld op donderdagnamiddag? Fijn! Van september tot juni loods ik je langs verschillende literaire genres. Ik laat je kennismaken met fragmenten uit de wereldliteratuur, schotel je prikkelende schrijfopdrachten voor en verwen je met opbouwende feedback. Je ontdekt waar jij sterk in bent en experimenteert met verschillende manieren om aan een tekst te beginnen én om die af te ronden. Nog mooi nieuws: het aantal deelnemers is beperkt. Er is plaats voor zes tot acht schrijvers. Zo krijgen jouw teksten de aandacht die ze verdienen. 

Voor wie?
Iedereen met schrijfkriebels is welkom. 

Door wie?
David Troch is schrijfdocent, auteur van vier dichtbundels en een verhalenbundel en Gents stadsdichter op rust. Vragen? Klop maar zachtjes op mijn raam: info@davidtroch.be

Wanneer?
26 donderdagen telkens van 13u tot 16u op

26 september –  3, 10, 17 en 24 oktober – 7, 14, 21 en 28 november – 5, 12 en 19 december – 9, 16 en 23 januari – 26 maart – 2, 23 en 30 april – 7, 14 en 28 mei – 4, 11, 18 en 25 juni

Prijs
650 euro

Locatie

Nader te bepalen locatie in Brugge

Hoe inschrijven?
Vul het onderstaande formulier volledig in. Daarna ontvang je een e-mail met betalingsinstructies. Zodra je de betaling hebt uitgevoerd, ben je zeker van je deelname. 

Voornaam(vereist)

Naam(vereist)

Straat + nr. (+ bus)(vereist)

Postcode(vereist)

Gemeente(vereist)

E-mailadres(vereist)

Gsm- / telefoonnummer(vereist)

Geboortedatum(vereist)

Ik ga akkoord dat mijn gegevens worden bewaard. (Uw gegevens worden nooit aan derden doorgegeven.)(vereist)

Verzenden

Δ

Goud

Alles wat je aanraakt, verandert in goud. Vrouwen vinden dat fantastisch. Ze doen er alles aan om bij je in de gunst te komen. Op feestjes halen ze drankjes in de hoop dat je het glas aanvaardt dat ze je aanreiken. Hun ogen fonkelen. Het glas zien ze al in een goudklomp veranderen. Maar je weigert hun drankjes. Ze willen alleen die goudklomp uit je handen rukken en op hun stiletto’s de benen nemen. Wel fluister je in hun oor: ’Een drankje bij mij thuis?’ Daar raak je die vrouwen aan. Er staan al talloze gouden standbeelden in je slaapkamer. 

Schoenen

Het is niet eens negen uur in de ochtend en er zaten al vier paar schoenen aan je voeten. Je weet perfect welk schoeisel bij welke gelegenheid past. Pantoffels, al dan niet met geruit motief, horen bij de ochtend. Geklede schoenen zijn nodig om het kroost naar school te brengen. Om knieproblemen te voorkomen moeten nieuwe hardloopschoenen bijtijds de oude vervangen. De oude hardloopschoenen zijn handig om het kippenhok te betreden, alleen aan versleten zolen is kippenstront niet zo erg. Jouw kennis betekent een grote meerwaarde voor de mensheid. Je moet maar eens solliciteren voor een job in een schoenenwinkel.

Kiezer

Jij bent de kiezer. Dat is iets anders dan pluimvee dat zomaar wat in het rond pikt. Dom ben je allerminst. Jij hebt ze behoorlijk op een rij. Daarom ook hou je van rechtlijnigheid. Het is diezelfde rechtlijnigheid die je in anderen waardeert. Mensen die zomaar wat lopen te kronkelen en zich daarbij in onmogelijke bochten wringen, moet je niet. Probeer hen dat maar eens aan het verstand te brengen. Zodra ze de waarheid horen, stoppen ze het hoofd in het zand. Dat onhebbelijke gedrag van het pluimvee pik jij niet langer. Jij bent de kiezer. De kiezer is keizer.