Luxe

Je kent al jaren de luxe om geen horloge te dragen. Ook staat er geen radiowekker meer naast je bed. Er is nog wel je mobiele telefoon, maar die ben je liever kwijt dan rijk. Men is verleerd om naar de stand van de zon te kijken. Die zon is vaak allang opgekomen als je uit je bed rolt. In dat bed stap je soms pas als de zon al dreigt op te komen, omdat je zolang aan de arbeid was. Uit pure jaloersheid willen je vrienden niet langer je vrienden zijn. Ze vinden dat schrijvers elke dag vakantie hebben.

Advertenties

Huid

Je zal je huid duur verkopen. Terecht. Op de hele wereld is er geen huid zoals de jouwe te vinden. Uniek, dat woord past er het beste bij. Het is vanzelfsprekend dat je een koper zal vinden die er miljoenen of een ander astronomisch bedrag voor wil neertellen. Bij het vooruitzicht wat voor moois je daarmee allemaal zal kunnen aanschaffen, wrijf je je in je huidloze handen. Ja, er wordt gezegd dat je de huid van de beer niet moet verkopen voor hij geschoten is, maar jij bent geen beer. Jij bent een mens met de uniekste huid op aarde.

Spel

Je speelt het spel vuil. Dat anderen voor de gelegenheid hun beste pak uit de kleerkast halen, is hun zaak. Het is naïef van hen te denken dat ze smetteloos huiswaarts zullen keren. Je hebt eigenhandig modder gemaakt. Aarde. Water. Moeilijk is dat niet. Het zou een gigantische teleurstelling zijn als de klodders ook jou niet om de oren vliegen. Als de anderen met schone handen komen aanzetten, dan wordt het maar een schamel moddergevecht. Stel je voor dat je gewoon vuil thuiskomt en niet vuiler dan vuil, hoe bewijs je je geliefde dan dat het spel ernstig werk is?

Schommel

Zodra de kinderen in bed liggen, sprint je naar beneden, naar buiten, naar de schommel. Je gooit je kont op de houten plank, grijpt de koorden stevig beet en beweegt je benen heen en weer. Binnen de kortste keren zwier je dat het een lieve lust is. De kriebels in je buik, de wolkeloze hemel, de ondergaande zon. Wat is het heerlijk. Je voelt de jaren zo uit je wegvloeien. Pas als het al behoorlijk donker is, spring je van de schommel. Als herboren ga je naar binnen. Tijd voor het huishouden. Als kind moest je daar ook bij helpen.

Hokjes

Je denkt in hokjes. Die heb je eigenhandig in elkaar getimmerd. Dat ging niet zonder slag of stoot. Het schoot pas enigszins op van zodra je begreep dat je de bijgeleverde handleiding de hele tijd ondersteboven had vastgehouden. Het ene hokje blijkt al wat comfortabeler dan het andere. Sommige zijn te krap uitgevallen, daar pas je nauwelijks in. Toch kan je ook daarin denken. Buiten de hokjes kan je dat niet, dan vliegen je gedachten alle kanten op. Hoe is het mogelijk dat anderen daar kunnen nadenken over de kleur van de likjes verf die ze hun hokjes willen geven?

Zonsopgang

‘Waar kijk je naar?’ vraagt je zoon wanneer hij naast je aan het keukenraam komt staan. Je zwijgt, wijst naar de vliegtuigstrepen en de plukjes wolk aan de hemel die rood kleuren door de opgaande zon. Je zou het geen straf vinden als dit soort lucht de hele dag boven je hoofd zou hangen. Misschien is je zoon dezelfde mening toegedaan. Ook hij staat er stil bij. Hij laat zelfs geen langgerekte oh uit zijn mond ontsnappen. Wel zoekt en vindt hij je hand. Daar knijpt hij heel even in. Jij knijpt terug. Kon je momenten als dit maar bevriezen.

Schoenen

Een man op een bank in een park. Hij draagt twee verschillende schoenen. De ene donkerzwart, de andere enkele tinten lichter en duidelijk nieuwer. Als je beter kijkt, merk je dat het twee linkerschoenen zijn. Begrijpelijk dat de man er even is bij gaan zitten, de helse pijnen in zijn rechtervoet moeten niet te harden zijn. Je neemt naast hem plaats en knoopt de veter van je rechterschoen los. ‘Hier,’ zeg je en je steekt hem je schoen toe. De man lacht minzaam. ‘Prettige dag,’ zeg je als je opstaat. Geschoeid aan slechts een voet hink je het park uit.