Beweging #114

Knaldrang. Heb je dat weer. Al een aantal dagen span je je in om jezelf in te tomen. Aan de drang mag je nog even niet toegeven. Je krachten moet je sparen. Pas morgen mag je eens goed uit de bol gaan. Het enige wat je vandaag al mag, is er zoetjesaan naartoe leven. Dus haal je alvast je startnummer af. Samen met de zonnen. Aan de afhaalbalie wijs je naar de jongste zon: ’Deze meneer hier doet morgen mee aan de marathon.’ De zonnen grinniken. Daarna wandelen jullie naar de indooratletiekpiste. Daar blijk je morgen een halve ronde op te mogen draaien. Toch als je het tot daar uitzingt. Wat ga je toch weer doen? Je laatste marathon dateert van bijna zeven jaar geleden. In een wedstrijd dan toch. Bijna vier jaar geleden deed je er ook eentje. De dag dat je tweeënveertig werd. Bij wijze van verjaardagsfeestje. Morgen is het dus weer feest. Al doe je het met dat knallen maar beter kalm aan. Dat je maar niet vergeet dat er nog maar vijf maanden weer een beetje regelmaat in je hardlopen zit. 

Advertentie

Beweging #113

Vijftigduizend. Zoveel woorden telt het kladblok. Die kladblok is aan het begin van elk jaar een nieuw document. Vandaag is het nog niet eens eind maart. Hoe kom je aan zo’n hoog daggemiddelde? Door als een razende tekeer te gaan. Door in het kladblok alles te pleuren, al je ideeën. Een kat vindt er zijn jongen niet in terug. Maar jij wel. Voor jou zit er een logisch systeem in. Als je zin hebt om aan een welbepaald idee verder te bouwen, dan vind je dat in geen tijd terug. Pas als iets helemaal klaar is – een gedicht, een verhaal, een beweging, wat dan ook – kopieer je het naar een ander document. De voorbije drie maanden plakte je al teksten in heel wat verschillende documenten. Straks heb je twee weken geen les te geven. Je weet precies wat je met die tijd zal doen, met welk idee je uitgebreid aan de slag zal gaan. En zeggen dat je dat idee al een tijdje geleden uit het kladblok kopieerde. Je wroet ermee in een apart document. Ook al is het dan nog lang niet af. 

Beweging #112

Nu niet denken dat je lichaam tegensputtert. Die dij houdt het wel. Die knie, die voet, die teen. Ach. Wat zeur je nou? Als je rilt, dan ril je van de spanning, niet van de kou en al zeker niet van de koorts. En heus, het is echt geen hoofdpijn die je daar voelt opkomen. Als je vindt dat het zo vreemd kriebelt in je keel, zet dan gewoon wat gemberthee. Roer er desnoods een koffielepel honing door. Word nu geen hypochonder. Wat zeg je? Dat je toch ontegensprekelijk aan het niezen bent? Nee, nee, je niest helemaal niet. Je beeldt het je allemaal maar in. Hou op met zeuren, wil je? En pak misschien eens een propere zakdoek uit de kast. 

Beweging #111

Een al te grote fan van jezelf ben je niet. Elke blik in de spiegel is een vluchtige blik. Daarom dat je het bezoek aan de kapper maar uitstelde en uitstelde. Intussen hield je haar niet op met groeien. Jazeker, op  sommige momenten heb je serieus overwogen om er zelf de schaar in te zetten. Scharen genoeg in huis. Toch leek het je al bij al beter het aan deskundige handen over te laten. Maar waar zou je die vinden? Op het internet klikte je van de ene website naar de andere. Tot je terugdacht aan één van je wandelingen. Een kleine kapperszaak. Ja, dat leek je wel wat. En daar zit je dan. Met natte haren. Onder de shampoo. Zo stel je de aanblik met de spiegel iets langer uit. Zouden ze over die spiegel geen zwart doek kunnen hangen? Je waagt het niet te vragen. In plaats daarvan maak je tijdens het snoeiwerk zowaar een praatje. Gek hoe deskundige handen je geruststellen. Het is vast een gave. 

Beweging #110

Van een kale reis terugkeren. En dat met al dat haar van je. De kale reis brengt je van de vertrouwde voordeur al snel terug naar de vertrouwde voordeur. Een ordinaire ochtendwandeling. Die had je graag onderbroken gezien door een koffietje. Jawel, zoals je die vooral in steden vindt, is er sinds een tijdje een koffiebar in je geboortedorp. Dat geboortedorp is het geboortedorp niet meer. Al het iconische uit je jeugd ging neer. Op die plekken rees het ene na het andere appartementsgebouw op. De koffiebar bevindt zich in de schaduw van de kerktoren. Waarom staan er rondom het kerkgebouw zoveel hekken? Smijten ze dat straks ook neer? Wanneer je je van de kerk naar de koffiebar draait, valt het je meteen op hoe donker het er is. Ben je te vroeg? Nee. Het is al over achten. Je nadert. Zowel op het raam als op de deur hangt een papiertje. Daarop de datum van vandaag en de datum van morgen. En de gortdroge mededeling: uitzonderlijk gesloten. Daar sta je dan. Met je schriftje en je potlood. Met je voornemen om misschien wel wat zinnetjes over die jeugd van je neer te pennen. 

Beweging #109

Laat je zevenmijlslaarzen maar thuis. Gedraag je als klein duimpje. Kabouterpasjes. Zo moeilijk kan dat voor jou niet zijn. Spaarstand. Ook jij hebt die. Ergens. Tomeloos hoef je heus niet altijd te zijn. Tomeloosheid valt in te tomen. Het mag dan nog zo kriebelen. Doe kalm aan, ren niet te lang. Weet wat er eind deze week aankomt. Nu in spaarstand naar en door het bos van je jeugd. Negeer de oprispingen van het jonge veulen in je lijf. Een jong veulen ben je allang niet meer, je bent een knol. Hoe graag je ook die hond daar zou zijn die vrolijk voor zijn baasje uit rent, imiteer vandaag maar het baasje dat met veel tegenzin de pantoffels voor schoenen ruilde. Wacht maar, klein duimpje, tot eind deze week om je zevenmijlslaarzen aan te trekken. 

Beweging #108

Drie ochtenden doe je erover. Nou ja, niet hele ochtenden. Delen ervan. Om je stem te sparen. Om jezelf te sparen. Zit het ritme goed? Dat merk je het best wanneer je zo’n manuscript luidop voorleest. Hier wis je een komma, daar voeg je een woord toe, her en der onderdruk je de drang om een gedicht uit het manuscript te kieperen. Als je daarmee begint, vrees je dat er uiteindelijk niets overblijft. Goed, schrijven mag dan wel schrappen zijn, daarin hoef je nu ook weer niet te overdrijven. Of, misschien doe je dat beter wel. Helemaal herbeginnen. Blank blad. Alle andere manuscripten vergeten. Nee, nee. Niet vrezen. Tijd achter je laten. Vooruitkijken. Een brief naar de beoordelaar der beoordelaars opstellen. Inademen. Resoluut op verzenden klikken. Uitademen. 

Beweging #107

Zestien kilometer. De laatste lange lussen. Nu rusten. Naar de groentewinkel zou je beter fietsen, maar nee hoor, je wandelt. Op de deur van de winkel een briefje: een weekje verlof. Vanaf. Is dat vandaag? Zou kunnen. Daar sta je dan. Dan maar naar de buurtsupermarkt. De broodsnijmachine laat je links liggen. Je gokt erop dat je favoriete bakker niet ook plots op vakantie is vertrokken. Vakantie. Hoe zag dat er ook alweer uit? Juist. In deze straat mocht je twee boeken van de papierversnipperaar redden. Aanbellen. Praatje maken. Thuis Het Diner van Herman Koch en Sprakeloos van Tom Lanoye in de boekenkast proppen. Er een verhalenbundel uit plukken. Bij passages bedenkingen hebben. Bedenken hoe je het anders zou doen. Bedenken dat lezen hoegenaamd geen vakantie nemen is. 

Beweging #106

Eén dun boekje. Meer heb je niet nodig. Een hele stapel breng je terug. Het boek dat je in één van je lessen wil gebruiken, is er. Dat zocht je thuis op. Tot je aan het rek staat. Onvindbaar. Andere werken van Lieke Marsman staan er wel. Was iemand je toch te slim af? Ter plekke nogmaals opzoeken. Nee. Het zou er toch zijn. Je klampt een bibliothecaris aan. De volgende scan duurt vijf minuten? Dat raakt wel vaker vermist. Is nog maar sinds gisteren weer binnen. Staat daarom misschien nog niet waar het hoort te staan. Eens kijken in het depot. Daar keert hij met lege handen van terug. Misschien verkeerd geplaatst. Met je hoofd op je schouders schuim je de rekken af. Marsman blijft zich verstoppen. In plaats van met één dun boekje ga je met vier dichtbundels naar buiten. Dan maar wat gedichten van leerlingen bekijken in de koffiebar der koffiebars. Kind aan huis ben je er. Dat doet je denken. Weer naar de bibliotheek. Daar is een verkoop van kinder- en jeugdliteratuur. Eenentwintig boeken tik je op de kop. In plaats van met één dun boekje ga je naar huis met een hele bakfiets vol. 

Beweging #105

De derde keer in minder dan een week tijd dat zo’n karretje van Google Street View voorbijkomt. Straks sta je mooi te kijk. En dat aan een belabberd slakkengangetje. Want, ja, dat zal vast en zeker van die foto’s af te leiden zijn. Meer, het zal klaar en duidelijk zijn dat je vier keer het bed uit moest vannacht. Dat je zonder koffie de fiets op sprong, dat je zonder koffie de hardloopschoenen aanbond. Ter verdediging van jezelf: door wat volgende week komt, doe je het vanaf nu maar beter rustig aan. Slakkengangetje dus. Belabberd slakkengangetje. Voor je het goed en wel beseft, dommel je in. Twintig, dertig, veertig eekhoorntjes – ze zijn niet zo snel te tellen – tillen je op en met vereende krachten sjouwen ze je een boom in, naar een nest. Daar zetten ze hun tanden in je. Je blijkt een harde noot om kraken.