Eindelijk. De ingeving. Goddelijk is ze niet. Dat is ze nooit. Al enkele dagen tob je over wat je tijdens je vier minuten in café Charlatan zal brengen. Twintig jaar geleden trad je er voor het eerst op. In een achterafzaaltje. Niet voor publiek, voor een jury. In een soort literaire talentenjacht. Je stootte niet door. Nu staat niet alleen je naam op de affiche van Don Vitalski’s Legendarische Dinsdagclub, maar ook je smoel. Veel extra volk zal je smoel niet lokken. Alleen wie wel opdaagt, zal de aha-erlebnis te horen krijgen. Je bereidt je alvast voor op een publiek dat net als de jury toentertijd je werk niet zal weten smaken. Een publiek dat je uitjouwt. Je troost je alvast met de gedachte dat het nu veel minder ver naar huis is dan toen je nog niet in Gent huisde.
david troch 