Categorie archief: ultrakort

De man die uit elkaar aan het vallen was, was altijd een man uit een stuk geweest. De wetenschap stond voor een raadsel. De wetenschap stelde zich de vragen die de wetenschap zich stelt om raadsels op te lossen. De … Lees verder →

De man die aan zichzelf genoeg heeft spreekt de massa toe. De massa aanhoort hem als uit een aandachtig oor. Als er een speld zou vallen, zou je dat horen, maar in geen enkele broek- of jaszak zit een speld … Lees verder →

‘Wat zoek je?’ ‘Niet wat, wie.’ ‘Wie zoek je?’ ‘De koezoekers.’ ‘De koezoekers?’ ‘De koezoekers.’ ‘Wat zijn de koezoekers?’ ‘Niet wat, wie.’ ‘Wie zijn de koezoekers?’ ‘De koezoekers zijn de koezoekers.’ ‘De koezoekers zijn de koezoekers.’ ‘Zo is dat.’ ‘Maar, … Lees verder →

De man die allergisch was voor alles wat groen is, was jammer genoeg niet kleurenblind. Een verkwikkende boswandeling zat er niet in. Ook niet in de winter, als alle takken hun bladeren hadden afgeworpen, er priemde altijd wel ergens een … Lees verder →

Ik stap het café buiten, duik in mijn jas en steek de straat over naar de tramhalte. Ik heb geen zin mezelf naar het station te slepen. Het regent meer dan me lief is. Een of ander grietje noemt mijn … Lees verder →

  Ik viel in een diepe, droomloze slaap. Op zich niks bijzonders, iedereen valt al eens in een diepe, droomloze slaap, het was ook voor mij niet de eerste keer, de keren dat ik in een diepe, droomloze slaap viel … Lees verder →

Meteen toen ik hem zag, wist ik dat ik geen zaken met hem zou doen. Toch schudde ik hem de hand, bood hem een stoel en koffie aan. Hij nam er melk en twee klontjes suiker bij. Dat hij zo … Lees verder →

Je vader gaat voor de platenkast staan. Hij is nog maar vijfentwintig, toch heeft hij al een gigantische collectie. Dat komt omdat hij af en toe her en der plaatjes mag draaien. Daar dansen de mensen dan op. Je vader … Lees verder →

Op maandagochtend stappen we met zijn allen de bus op om in de buitenwijken van de stad de huizen van de rijken te kuisen. Tijdens de hele busrit zitten we te zwijgen, in ons stamcafé kent men ons nochtans als … Lees verder →