Beweging #405

Avontuur. Het licht in de trappenhal heeft de geest gegeven. Voetje voor voetje dalen jullie. Ook in de garage wil het duisternis na een druk op de knop van geen wijken weten. Dan maar langs buiten met de sleutel de poort openen. Wat je vreest. Er komt geen beweging in. Stroompanne. Kortsluiting. Hoe breng je de zonnen naar school nu je niet aan de bakfiets kan? Telefoontje. De ex brengt redding. Het is lang geleden dat jij ons nog eens met de auto bracht, zeggen de zonnen. De ene weet je net op tijd, de andere net niet op tijd te droppen. Dan vat je toch maar het avontuur aan waarvoor je je had gekleed. De auto laat je in de buurt van de schoolpoort achter en je rent naar een atletiekpiste. Versnellingen. Jezelf afbeulen. Wanneer je na een uur weer in de auto zit, zit je ervan te kijken hoe de damp van je trainingsvest opstijgt. Later op de dag blijft het licht in de garage hardnekkig weigeren om te schijnen, maar in de poort komt wel weer beweging. Goed voor een derde avontuur. Voor het eerst peddel je naar de supermarkt het dichtst in de buurt. Ach, hoe werkt het brein van de langeafstandsloper? 

Beweging #404

en nu even niets.
aan de andere kant van het raam
slaapt de nacht en god weet wat nog allemaal.
en wie.

ja, alles mag verrekken.
vooral die.

hoogstens een handgebaar,
een middelvinger die de lucht in schiet.

en een reflectie.
meer niet.

Beweging #403

Languit liggen. Hoofdkussen onder het hoofd. Roman op leesafstand. Na een tijd de zwaarte voelen. Roman naast het lege kopje koffie leggen. Je op de zij draaien. De ogen sluiten net op het moment dat iemand ergens in de buurt een kettingzaag start. De kettingzaag negeren. De kettingzaag niet kunnen negeren. Aan het raam gaan speuren naar de boom die tegen de vlakte moet. Niets zien. Of toch. Sneeuwvlokjes dwarrelen. Sneeuwvlokjes die dwarrelen bij het geluid van een kettingzaag. Hoofdschudden. Je van het raam wegdraaien. Je uitkleden. Je aankleden. De hardloopschoenen aantrekken. Buiten niets meer horen. Rennen. De zwaarte vergeten. 

Beweging #402

Google Maps. Welke route voor de lange hardlooptocht zou je nu eens uitstippelen? Misschien heel de tijd langs het water. En dan hier, bij deze brug loodrecht op huis aan. Niet links, niet rechts. Kilometers lang gewoon rechtdoor. Mogelijk doodsaai maar zo sluit je de kans uit om de weg kwijt te raken. Het eerste vijf, zes kilometer langs het water ken je. Daarna duik je het onbekende in. Hoeveel bruggen passeer je daarna nog voor je het water de rug moeten toekeren? Zes. Oké. Dat weet je wel te onthouden. En de naam van de weg is nou ook weer geen tongbreker. En toch. Heb je dan toch misteld of hebben ze de straatnaamborden hier snel komen veranderen? Na een een halve maan kom je weer aan de oever waar je een kwartier eerder liep. Geen man over boord. Dan maar zo terug. En aan het eind er nog een extra stuk langs het water aan breien. Zodat je toch aan de gewenste kilometers komt. En de volgende keer een blindengeleidehond die kan tellen meenemen. 

Beweging #401

Wat is kort en wat is snel? De buurman bindt zelf al eens de hardloopschoenen aan. Hij kan zich bij iets meer dan vier kilometer tegen vier minuten en veertig à vijftig seconden per kilometer wel iets voorstellen. Tijdens jullie praatje neemt de koude langzaamaan bezit van je. Dat heb je dan als je weer eens een godganse ochtend met de verwarming aan je vingers en je hoofd hebt gepijnigd. Dan besef je niet hoe de temperatuur buiten is gekelderd. De buurman zoekt de warmte van zijn huis op. Jij zet er meteen stevig de pas in. Onderweg jaag je een jong haasje op. Weer aan je voordeur blijkt snel een pak sneller dan gedacht. Gemiddeld vier minuten en eenentwintig seconden per kilometer. Je staat er zelf van te kijken. Onder de douche besef je dat je achttienjarige zelf nog eens twintig seconden per kilometer sneller liep en dat helse tempo gedurende een halve marathon wist aan te houden. Zo komt alles in perspectief te staan, oude knar. 

Beweging #400

Vier uur in de trein de neus in een roman duwen. Niet meer dan een handvol zinnetjes in een schriftje droppen. Is dat werken? Zo’n uitstap, doe dat maar nooit meer over. Puur tijdverlies. Gisterenavond was een kwelduiveltje je weer eens aan het vingerwijzen. In een poging hem van je af te schudden, zette je het op een rennen. In plaats van het duiveltje daarna alsnog zijn zin te geven, dook je in het dagboek van een dichter. Zielsverwant. Na zowaar een onafgebroken nacht tikte je al om zeven uur zeven de grond naast je secretaire aan. Je zat er al even. Het kwelduiveltje had gelijk, er was werk aan de winkel. In de langzaam wegtrekkende duisternis blijk je tegenwoordig aardig productief. De handvol zinnetjes en een uit het niets opdoemende herinnering. Voor acht uur had je twee eenlettergreepgedichten klaar. Met een tweeluik waaraan je eerder deze week vergeefs aan peuterde ging het ook nu moeizamer. Maar kijk, ruim voor het middaguur had je ze tot eenlettergreepsonnetten weten te boetseren. Dus kon je wat rommelen in huis, even in die ene roman verdwijnen en rennen voor de vijfde dag op een rij. Om dan naar een koffiebar te sjokken. Goed voor een vijfde eenlettergreepgedicht. Die verloren dag heb je mooi ingehaald. Misschien net omdat je gisteren vond dat het even niet hoefde. Alle kwelduiveltjes kunnen de klere krijgen. 

Beweging #399

Place Verte. Verviers. Daar stond je dan. Nu restte er geen plek meer om van het monopolybord te schrappen. Tijdens een spelletje met de zonnen een paar weken geleden stelde je vast dat je overal was geweest behalve in de stad aan de Vesder. Meer redenen om er eens voet te zetten had je niet nodig. Daags voordien had je nog snel het adres van een boekhandel opgesnord. Op weg ernaartoe was je op nog een andere gebotst. Een luttel aantal stappen van de inkom botste je op een kast vol dichtbundels. Een gedicht uit die van Michel Houellebecq beviel je. Toch zette je het boekje terug. Poëzie in het Frans doorploegen, je ziet het niet zo snel gebeuren. De dames in het toerismebureau hadden aan een begroeting genoeg om door te hebben dat er geen Parijzenaar voor hen stond. De brochures die ze je in handen stopten, bekeek je vluchtig in een koffiebar. Je had er je toevlucht gezocht om enkele bevindingen neer te krabbelen. Nee, die is niet meer voorradig. We leggen het voor je opzij. In de twee boekhandels ging de telefoon meermaals over. Ach, schreef je, waarin anders dan in lectuur moet een mens troost vinden in een troosteloze stad? Veel eerder dan verwacht dook je de trein weer in. De kloefer van zevenhonderd bladzijden woog lichter op je schoot dan op je rug. 

Beweging #398

ze heeft nog geen gelaat,
geen wenkbrauw om op te trekken,
geen neus om op te halen, geen glimlach
die verdwijnt om iets wat je zegt.

hoe haar stem klinkt, haar eigen loopje,
al haar kenmerkende maniertjes,
je hebt er het raden naar.

maar ze bestaat, jazeker,
en je loopt haar gegarandeerd voorbij.

Beweging #397

de kortste weg langs plassen is er dwars doorheen.
de voeten stampen zichzelf wel weer warm.

hardloopschoenen drogen sneller
zolang er krantenpapier is om te verfrommelen.

hoe je ook probeert de ouderdom te verjagen,
op den duur wordt ook jij ouderwets. wacht maar,

straks zit je net als grootvader, pijp in de mond,
dagelijks door het dagblad te bladeren.

grootmoeder moest iets hebben
om de aardappelschillen op te laten vallen.

wie van de twee was het die de schoenlepel hanteerde
om de voeten te dwingen in schoeisel dat knelde? 

Beweging #396

ga. vat aan.
kom niet stil te staan.
leg lui zijn niet in je aard. hou vaart.

doe. doe. doe.
ga de boer op. grijp de koe
en help haar de gracht in.

de koe is moe,
de koe is oud.

de stal is aan het kalf,
de tijd niet aan wie talmt.